śmieć I
ważyć się, mieć czelność
Ach! czyjeż usta śmią pochlebiać sobie, Że dzisiaj znajdą to serdeczne słowo, Które rozczula rozpacz marmorową (Epilog) Brał dom żałobę, ale powiedzieć nie śmiano, Po kim była żałoba (I) Jak to? - krzyknął Kiryło - to śmiałbyś, hultaju, Znać się lepiej na łowach i źwierząt rodzaju Niżli ja (II) Przez szacunek należny duchownej osobie Nie śmiano łajać mnicha (II) Tadeusz długo patrzył na nie, Nie śmiał iść w ogród (IV)
Czlowiek ↔ Dusza i rozum ↔ Wola ↔ Działanie ↔ Odzież starożytna